Georg Redžek pripada najmlađoj generaciji slikara u vojvođanskim likovnim zbivanjima. No, iako se nalazi tek na početku svoje stvaralačke avanture ovaj mladi umetnik nam se predstavlja jasno definisanim umetničkim stavovima, jednim definisanim likovnim izrazom. Taj njegov iskaz ima povišenu ekspresionističku tenziju koja je, uostalom, usaglašena sa glavnim tokovima umetnosti što se dešavalo tokom osamdesetih i početkom devedesetih godina. Jedan analitičkiji pristup dosadašnjem nevelikom Redžekovom opusu ukazaće na začetke jednog kontinuiteta, jednog skladnog razvoja realizovanog na liniji ekspresionistička pejzažna slika snažnih i širokih poteza – figuracijski ekspresionizam bogatih figuralnih kompozicijskih sklopova. Pomenute pejzažne slike su naznačile Redžekovo uvažavanje primarnosti likovnog elementa u slici –boja i linija nisu u funkciji stvaranja iluzije o predelu nego su zasebni i autohtoni pikturalni podaci kojima se "reguliše" jedan likovni senzibilitet i stanje svesti pred odabranim motivima i temama. Kada se u te i takve, uzbuđujuće pejzaže počinju "naseljavati" figure i formirati čitave vizuelne pripovetke posvećene pitanjima i problemima ukupnog ljudskog usuda, slika postaje kompleksni konglomerat sadržine, plastičkih rasprava i poetičkih naznaka.
U osnovi Redžekovih sadržinskih postavki jeste zabrinutost za čovekovu egzistenciju. Mnoštvo učestvujućih likova i figura u Redžekovim slikama je dovedeno u kompleksan i međuzavisni dijaloški sadržinsko-likovni odnos pa slika predstavlja zborište pojedinačnih sudbina, svojevrsno "čistilište" u kojem se preispituju karakteri i usudi tako precizno određeni umetnikovom skicoznom linijom i ekspresivnim crtežom.
U plastičkom smislu slika Georga Redžeka organizovana je na primarnom dejstvu likovnih elemenata. Pomenuti ekspresionizam crteža, sva ta duktusna dinamika linije, njena umnoženost i nekakva količinska ubedljivost definiše latentnu linijsku struktuiranost slike. Kolorit je intenzivan, boja poseduje svoju autonomnost i kada je nanesena u svom primarnom značenju i kada je "ugrađena" u delikatne odnose. Koloristička skala slike je veoma široka – od osnovnih vrednosti do kompleksne kolorističke sadejstvenosti. To se odražava i na strukturu slike jer se u pojedinim fragmentima dostiže materijalizacija što se odražava na fakturu slikanog sloja. Međutim, takav "zgusnuti" kolorit, u kojem se ostvaruju uzbudljivi proboji nekakvog unutarnjeg slikarskog svetla, poseduje jednu kolorističku atmosferu, jedan koloristički ambijent što sliku čini čvrstom i koherentnom tvorevinom.
Takva slika Georga Redžeka nabijena je nekakvom dinamičnom energijom, strastvenošću, ekspresivnošću, nekakvom skoro divljom osećajnošću. Nastala kao plod ničim nesputavanog subjektivizma ova slika uspeva da manifestuje sopstvene medijske osobenosti ali i nekakvu vrstu autentične umetničke istine, bar one istine o kojoj je govorio Bekman tvrdeći da "ekspresionistička slika u društvu i svakodnevnici vidi reinkarnaciju jednog pomahnitalog sveta čije naličje otkriva njegovu suštinu".
Na kraju valja konstatovati da ovom svojom prvom samostalnom izložbom Georg Redžek objavljuje svoje dosadašnje rezultate. Zahvaljujući skladnom i logičnom razvoju od prvotnih ostvarenja nastalih još na završnim godinama u radionicama novosadske Akademije umetnosti pa do danas, Redžek je dospeo do zavidnih likovnih rezultata. Njegova slika već sada nudi relevantne pikturalne rezultate i značajne izražajne domete. Zbog toga s nestrpljenjem treba očekivati nova ostvarenja iz Redžekove umetničke radionice.
Sava Stepanov
(SULUV, Novi Sad. 8 - 21. februar 1993)
